Mbylli deren. Ajo u zhduk mbrapa saj. Gjakun e kishte akoma te nxehte. Mbrapakoken te bllokuar. Nje ngerc ne fytyre. Nje veshtrim te ngurosur ne sy. U kthye, si nje robot, dhe u drejtua per ne dhomen e ndenjes. Me ne fund. Ishte vetem. Mori fryme thelle. E la veten te zhytej ne qetesine e nates.
Diten e pare filloi te pastronte frigoriferin. Ajo e mbushte plot. Ploteperplot. Me gjera qe ajo mendonte se duhej te ishin ne nje frigorifer. Me gjera qe ajo mendonte se do t'i gatuante neser. Ose pasneser. Me gjera qe kalbeshin te paprekura dhe te harruara. Era e kalbesise i provokoi dufin e fjetur. E zbrasi frigoriferin me nje fryme dhe i flaku te gjitha ne koshin e plehrave. Pastaj, ja lau paretet, ja thau. I dha lluster. Dhe u ul pertoke ta shijonte pastertine. I lumtur.
Diten e dyte pastroi dhomen e gjumit. Shallat e saj te panumert. Disa te varur ne dyert e dollapeve. Disa te varur ne dorezat e dritareve. Disa te harruar pas komodines. Disa te hedhur pertoke. Rrobat e saj te panumerta. Ne karrige. Ne tryeze. Te perbrendshmet e saj. Mendafshi e pambuku. Qe nuk e kishin gjetur dot rrugen per tek thesi i rrobave te palara. Floket e saj. Nen jastek. Mbi jastek. Te sajin. Te tijin. Cercafet. Me aromen e saj. Te parfumeve te saj. Dhe ne fund, hapi dritaret dhe nxorri perjashta edhe ate pjese te ajrit te kontaminuar me te. Ne fund te dites u ul pertoke te shijonte kastrimin. I lumtur.
Diten e trete pastroi dhomen e saj te punes. Te mbushur plot. Ploteperplot. Me perpjekjet e saj kreative. Te suksesshme dhe me pak te suksesshme. Me mijera flete. Me qindra libra. Me dhjetera lapsa. Dhe shume pluhur. Sa shume pluhur. I lidhi mijerat e fleteve dhe i coi per riciklim. Mbushi arka me libra dhe i coi ne brockenhouse. Lapsat ua shperndau femijeve te fqinjve dhe studenteve te tij. Pluhurin e hoqi dhe lau cdo gjurme te tij. Pastaj, futi nje krevat. Mbi tavolinen e saj vuri nje vazo me lule. Dhe perbri nje dollap. Midis tyre nje sixhade 100 vjecare. U ul te shijonte rregullin. I kenaqur. I habitur. Sa e madhe paskerka qene dhoma. Nuk e dinte. Nuk e dinte me. I mbylli syte pergjysem dhe filloi te enderronte miqte qe do kalonin naten aty.
Diten e katert rregulloi dhomen e ngrenies. Vuri nje llambe me te forte. Lau xhamat e medhenj. Hoqi perdet e saj 40 vjecare. Qepi te reja, te bardha, dhe i vari gjithe merak. Mblodhi te gjitha librat e saj te shperndare andej-ketej. Bleu nje vazo te madhe qelqi dhe e mbushi plot me lule shumengjyreshe. Ne fund te dites, futi duart ne xhepa dhe shijoi nga mbrapa xhamit te dritares konturet e qarta te qytetit dritandezur qe po pergatitej per te fjetur.
Diten e peste. U ngrit si zakonisht me muziken e Bach-ut. Degjoi lajmet e ores gjashte te mengjesit. Beri kafen dhe e rrufiti ngadale. Hengri mengjesin. Pastroi tavolinen. Hapi perdet e bardha dhe la driten te hynte brenda. Ju mori ere luleve teresisht te celura. Rregulloi krevatin, gjysmen e tij. I hodhi nje sy dhomes. Cdo dhome. Mbizoteronte rregulli. Dhe qetesia. Si kurre ne 40 vjete te jetes bashkeshortore. Aq te deshiruara ne keta 40 vjet bashkeshortore. Mori fryme thelle. I buzeqeshi vetevetes. Per rezultatin. Dhe u nis per ne pune.
Diten e gjashte. E zgjoi dielli. Automatikisht u kthye nga krahu i saj dhe u kujtua qe ajo nuk ishte me aty. Dhe filloi te mendonte. Ishte e shtuna e pare pa te ne 40 vjet. Ju kujtuan perqafimet e saj te pergjumeshme. Peshperitjet e saj ledhatuese. Epshi i saj mengjesor. Rituale 40 vjecare. U ngrit dhe eci neper shtepine bosh. Inati dhe dufi ishin zhdukur. Nostalgjia ishte kthyer. Pa te, hapesira dukej me e madhe. Vetmia me e rende. Trishtimi me trishtues.
Diten e shtate, ne mbremje, ndezi dy qirinj per te thyer bardhesine ftohese te perdeve. Hapi nje shishe vere per te sfiduar trishtimin. Pergatitit nje darke per dy per te mos ndjere vetmine. Pa u keshilluar fare me veteveten, vajti direkt e tek telefoni. Dhe, pastaj. Hapi deren i lehtesuar dhe u ul tek pragu per ta pritur.
