Kerkohet nje emer

I shkreti arush polar. I braktisur nga e ema. I lene vetem ne meshire te fatit. I lene ne duart e njerezve. Prinderit e tij te rinj, te species Homos sapiens sapiens, kane qelluar, megjithate, te mire. E mbajne ngrohte. E ushqejne me qumesht (ndoshta lope, ndoshta artificial). E pastrojne. Dhe e shohin tek rritet me zemer te ngrire. Nga frika se mos ngordhe. Sepse, arushet polare jane teper tekanjoze, mbijetojne vetem ne prani te nenes se tyre. Bashke me prinderit e sojit tjeter, vuan edhe gjithe Gjermania. Bashke me te edhe Zvicra dhe Austria. Dje arushi u be gjashte javesh.

Emisionet e lajmeve te zones gjermanofolese, qe me shume se emisione lajmesh jane shnderruar ne emisione infotainment, na mbajne perdite te informuar per fatin e arushit te vogel polar. Dhe na kerkojne ndihme. Per t'i gjetur nje emer.

Arushi i vogel pa emer - ylli i ri mediatik. Dhe me shfaqjen e tij na risolli kujtimin e Knudit, nje tjeter arush polar me fame boterore. Vella race, jo gjaku. Vella fati. Sepse edhe Knudin e vogel te kopshtit zoologjik te Berlinit e ema e la ne meshiren e fatit. E la ne meshiren e ngrohtesise se Homo sapiens sapiens. Dhe njeriu nuk e la ne mes te rruges. Perkundrazi, i dha mundesi te jetoje e te prodhoje leke per njeriun. Arushi Knud hyri ne zemrat dhe mendjet tona, hyri ne konsumin tone. Knudi si pellush, si porcelan, si poster. Knudi ne kopshtin zoologjik. Knudi si personazh i librave. Knudi si personazh mediatik. Perkrah Knudit te gjithe duatebehemedheunenjeyllmediatik: Gjermania kerkon superstarin, Stefan Raab kerkon superstarin qe mund ta tallim, Heidi Klum kerkon supermodelen, Zvicra kerkon alfanjeriun e suksesshem, Austria kerkon milionierin qe di t'u pergjigjet pyetjeve.

Midis gjithe ketyre lajmeve, harrojme lajmin per femijet e Homos sapiens sapiensit qe nenat i lene te braktisur prane dyersh spitalesh apo kishash. Keta femije te braktisur dhe pa emer, ne ndryshim nga femijet e species Ursus maritimus, nuk kane as fytyre. Na kalojne komplet anonime. Dhe sapo shfaqet arushi pa emer, apo Knudi, i harrojme plotesisht. Ah, a nuk kemi plot halle te tjera qe ta prishim gjakun me femijet jetime te njerezve te pandergjegjshem? A thua, duhet ta mbajme mendjen gjithmone tek anet e erreta te jetes njerezore? A thua, nuk kemi gjithe ate stres perdite qe te rrime te helmatosim shpirterat edhe me femijet jetime te komshiut ketu apo atje tutje?

Arushet jane te mire. Sepse nuk jane si ne. Por jane edhe pak si ne. Melodrama e braktisjes se femijes, po ... kete e ndjejme edhe ne. Dhe kur e kapim veten gafil me psheretima per fatin e keq te nje arushi ndjejme, ne vend te refleksionit, miresine te na zgjohet, miresine qe na mban te lidhur me fatin e tij. Te arushit pa emer. Sepse arushi akoma nuk ka emer. Nje emer te bukur qe ta beje melodramen perfekte. Dhe ... perfitimin financiar maksimal.