Ah, sa do te deshiroja te isha aty e te te ndihmoja, - thote ajo ne nje psheretime. Ajo eshte mamaja ime, qe flet nga Tirana ime, jone, 1000km larg meje. Telefoni ma sjell ate ne veshin tim. Cdo te shtune. Kjo eshte rutina jone disavjecare. Rutina qe mban gjalle lidhjen tone, qe na informon per cdo gje qe ndodh brenda nje jave ne jetet tona.
Shpesh nuk ndodh asgje brenda nje jave, dhe ne vetem se ripertypim gjera qe i kemi thene e sterthene; por qe prape na shijojne se na mbushin mungesen fizike, se na ben te ndihemi sikur jemi ulur per nje kafe diku per qejfin tone; si dikur. Por, nganjehere, brenda nje jave ndodhin ngjarje te vogla; nga ato qe na bejne te kukurisim e qeshim, te habitemi, te revoltohemi; por per nje kohe te shkurter. Sepse, ne momentin qe ulim telefonin, por ndoshta vetem disa ore me pas, cdo gje eshte harruar. Por, ka edhe nga ato javet, jo dhe kaq te shpeshta brenda nje viti; ku ndodhin ngjarje te medha, te paharueshme; nga ato qe te ndryshojne jeten. Fillimi i studimeve apo mbarimi i saj, gjetja e punes se enderrave apo ngelja pa pune, suksese ne karriere apo deshtime. Lindja e nje dashuri apo perfundimi i saj, martesa apo ndarja, fillesat e nje jete apo mbarimi i hershem i saj, lindja e nje jete apo vdekja, ditelindje, semundje pa shprese apo grip.
Ne ritualin telefonik te radhes une i tregoj, pikerisht, per gripin. Per kete grip qe prej nje jave na ka bere prene e vet. Na ka bere hije te vetevetes. Te gjitheve; te medhenj e te vegjel.
Eshte gati e parashikueshme. Cdo vit, ne kete kohe; ne fundvit, gripi ulet kembekryq midis nesh. Per arsye qe nuk i di. A eshte e ftohta qe zakonisht shoqeron fundin e vitit? A eshte thjesht nje ritual gripi? Apo, eshte trupi dhe mendja e stresuar nga viti i gjate qe fton gripin, per te rene ne qetesine e kerkuar por te padhene?
I llogarisin ne miliona Sfr demet qe shkakton gripi per vit ne Zvicer. I llogarisin ne qindra te vdekurit nga gripi ne vit. Vit per vit. Ndersa shohim me frike nga mundesia e shfaqjes se SARSIT agresiv, harrojme gripin; kete te njohur te madh, kete shoqerues konstant te jetes sone qe na demton pa spektaklin e nje SARSI, sepse shume i rendomte. Perpiqemi ta frenojme me vaksina, dhe ai; mashtruesi i madh, na rreshqet nga duart e rishfaqet ne nje forme tjeter. Nje forme e re qe i shtohet kokteilit te vaksines. Nje forme e re qe shpejt do te shnderrohet ne nje forme tjeter; si per te na treguar e ritreguar qe aftesite mrekulliberese te njeriut modern jane te kufizuara. Vuajtja e pashmangshme.
Te isha aty te te ndihmoja, - deshiron trishtueshem ime me dhe sjell tek une kujtime femijerie, kujtime gripi. Pa dhimbje, pa temperature te larte. Jo, keto nuk i kujtoj. Por, kujtoj mamane tek me rrinte prane, me koken time ne preherin e saj, doren time ne doren e saj. Cdo grip ishte per mua nje moment afrimi. Momenti kur largoheshin zenkat, sherret, zhgenjimet, hidherimet, mbetjehatrit. Momenti kur hapeshin te gjitha dyert, kur zemrat ishin aty per njera-tjetren. Momentet kur ne vinin nje hap me prane njera-tjetres. Momentet qe na mbushnin me dashuri, tolerance e durim per te ardhmen, deri gripin tjeter.
E shtrire ne krevat, midis dy femijeve te mi, shoh historine te perseritet. Im bir shtrihet ne te mengjer, me koken mbi preherin tim. E vogla shtrihet ne te djathten time, me koken zhytur ne sqetullen time. Eshte gripi i pare i saj. Semundja e saj e pare. Deri tani jeta ishte e bukur, e pakomplikuar per te. Kurse tani, asaj i duhet te mesohet me hundet e bllokuara dhe veshtiresi frymemarrje, me kollitje mbytese. E konfuzuar me kete ndryshim te shpejte e radikal, e vogla reagon me nervozizem dhe me te qara. Te qara lutese, te qara qe kerkojne rikthimin e normalitetit te meparshem. Im bir reagon me qete. Ndoshta, sepse nuk eshte hera e pare. Ndoshta sepse temperatura e larte ja ka bere koken te rende, mendimin te veshtire. Ne momentet kur temperatura largohet per disa ore, krizat e moshes; problemet e identitetit te tij behen te degjueshme e kuptueshme.
Mami, une jam djale, e vertete, - thote me syte e drobitur qe kerkojne pergjigje.
Po, lepurush, ti je djale, - e siguroj une.
Era eshte vajze, - thote duke treguar nga e motra.
Po, ajo eshte e vajze.
Era nuk ka bibilush, e vertete mami? Vetem cunat kane bibilush.
Po, - pergjigjem une me buzeqeshje, - vajzat nuk kane bibilush. Ato kane lulushe.
Tamam, - me konfirmon me mbyllje sysh.
Ajo eshte bebe, e vogel. Une jam i madh, - thote shume i qarte i vogli, - ajo nuk shkon ne kopesht ne vjeshte. Vetem une. Mami, kur te behet dimer une kam ditelindjen.
Po, i dashur, - e garantoj une.
Jane bisedat tona keto dite gripi dimri. Dimri qe ne konceptin e nje akomajokatervjecari ekziston si nje dite e vetme, dita e ditelindjes se tij; qe eshte akoma larg, dikur ne mesin e dimrit. Por, koncepti i kohes, ashtu si e konceptojme ne te rriturit; eshte i veshtire per te. E kaluara eshte gjithmone dje. E ardhmja eshte nje here gjume, dy here gjume, tre here gjume. Ose thjesht: Dimri i ditelindjes. I perkedhel koken dhe marr doren e tij ne doren time. Dhe ndjej se jemi afruar nje hap me shume se dje. Ndjej dashurine, nje lloj i vecante dashurie, qe shkon e pershkron trupat tane. Si ajo midis meje dhe sime meje dikur.
Pertej temperatures, dhimbjeve te grykes, kolles, dhimbjes se kokes, pafuqise se gjymtyreve, ajrit te rende te dhomes te saturuar me djerse gripi dhe arome caji: eshte kjo lloj lidhje ajo qe ngelet. Ndoshta, ky eshte edhe qellimi i ardhjes se gripit tek ne: per te na dhene kohe per te ndjere njeri-tjetrin, per ta nuhatur njeri-tjetrin, per ta dashur njeri-tjetrin ne menyren me te paster te mundshme, per te pasur pak kohe per njeri-tjetrin. Per te krijuar jo vetem nje lidhje te castit, por edhe kujtimet e se nesermes; qe do na mbajne perjetesisht te lidhur me njeri-tjetrin, te lidhur ne dashurine tone per njeri-tjetrin. Dhe, keshtu, me ze gjumi midis dy vogelusheve, mua; nenen e tyre, qe teksa pergjumet enderron te jete vete vogelushe me koken ne preherin e mamase se saj. Ah, sikur te ishte ketu, prane meje, - eshte mendimi im i fundit. Ne nje psheretime.
