Jeta vazhdon (2)

Dikur, kur isha e vogel, deshiroja te behesha shkencetare qe te zbuloja ilacin qe do sheronte kancerin. Gjysmen e kesaj deshire e kam plotesuar. Por gjysmen tjeter, ate te sherimit te kancerit, e kam zevendesuar me nje semundje tjeter, nje semundje te rralle dhe te re, te diagnostikuar vetem keta 15 vjetet e fundit. Per njerezit qe punojne ne profesionin tim jeta eshte pak me e koklavitur se e te tjereve, sepse ne jeten e njohim nga brenda, nga molekulat e saj. Informacioni qe zoterojme, dhe qe shtohet me nje shpejtesi marramendese cdo sekonde, eshte shume i madh dhe shume i hollesishem, iluzionet te pakta, te holla dhe tranzitore. Per njerezit e profesionit tim, mrekullite e mjekesise jane relative kurse risku gjithmone atje, i madh, me fytyra te ndryshme.

Ne fund te tremujorit te pare te shtatezanise te jepet mundesia te besh nje kontroll gjenetik per te pare riskun e sindromit down tek femija i ardhshem. Por ky test lejon edhe ndjekjen e shume semundjeve te tjera te trasheguara. E, megjithate, ky test nuk te tregon per rrezikun e 99% te semundjeve gjenetike qe femija yt mund te trashegoje. Psh, semundja qe une studioj nuk mund te kapet me kete analize gjenetike. E, ne rast se femija e ka kete difekt, ai ne se e mbijeton shtatezanine, eshte teresisht handikapat, me njemije e njeqind difekte. Kur mjekja ime, ne shtatezanine time te pare, me pyeti ne se deshiroja te beja testin ndjeva dilemen midis njeriut te dobet dhe profesionistit gjakftohte. Profesionisti me thoshte se ky test, edhe po doli negativ, nuk me clironte 100% nga ankthi. Njeriu emocional kerkonte te ishte i sigurt se ky femije nuk do te ishte handikapat. Degjova zerin e tim shoqi qe me drejtonte pyetjen: "Ne se testi del pozitiv, cfare do te besh? Je ne gjendje te perballosh emocionalisht abortin?" Me doli perpara syve zemra e vogel qe rrihte dhe qe me kishte marre peng cdo lloj arsyeje dhe ju pergjigja, "Jo, nuk e perballoj dot. Kam frike se ajo rrahje zemre do me ndjeke mbrapa gjithe jeten."

Patrizia dhe Dani vendosen ta benin kete test dhe u lumturuan shume kur ai doli negativ. Ndoshta kjo ishte nje arsye me shume perse bota e tyre e thermua kur pas dy muajsh mesuan per difektin e rralle te femijes se tyre. Patrizia filloi te pyeste veten se perse, perse kjo gje i ndodhte asaj. Cfare kishte bere per te merituar nje tragjedi te tille. Me pyeti ne se une e kisha bere testin. I shpjegova dilemen e heres se pare dhe vendimin tim per te mos bere asnje lloj testi e per t'i lene gjerat te ecin ne rrjedhen e tyre. I shpjegova barren e rende te profesionit dhe vendimin tim per ta ndare ate nga jeta ime private. Perndryshe, i thashe, une nuk do mund te jetoja asnje dite te jetes sime pa ankthin e semundjeve dhe te vdekjes.

Por ajo qe une nuk i thashe ishte se frika ishte brenda meje, me e madhe se kurre. Kete here nuk kisha arritu ta kycja friken ne skuten me te larget te trurit tim. Ashtu sic kisha bere heren e pare. Por atehere, kater vjet me pare gjerat ishin ndryshe. Se pari, ishte efekti surprize: ngrihesh nje dite te bukur me diell, ben planin e dites per nje cift te rinjsh profesionistesh qe jetojne ku rafsha mos u vrafsha, dhe diku ne mes meson se jeta jote te ka dale per duarsh. Qe tani eshte jeta jote qe te ben agenden dhe jo e kunderta. Cuditerisht, edhe pse jo infektive, shtatezania qelloi te infektonte nje sere mikeshash te miat. Deri ne ate kohe kishim jetuar te gjitha ne nje bote pa femije, dhe papritur ishim te gjitha duke ju afruar asaj botes tjeter te larget dhe te panjohur, per te cilen flitej shume por nuk e ndjenim se na perkiste edhe neve. Siegrun, shoqja ime e ngushte, ishte e para ne radhe. Une e dyta.

Njeriu zhvillon shume mekanizma per te mbrojtur veten nga emocionet e keqija. Dhe une mbrojtjen time e kisha projektuar tek Siegrun. Mark Twain ka shkruar nje tregim qe une edhe pas kaq vitesh nuk e harroj dot. Eshte historia e nje vajze te semure qe beson se kur te bjeri gjethja e fundit e pemes perballe dritares se saj ajo do te vdesi. Komshiu i saj vizaton nje gjethe dhe e ngjit ne peme. Te gjitha gjethet bien por kjo gjethe jo. Vajza cohet cdo mengjes me friken se nuk do ta shohi me gjethen dhe se kjo dite eshte dita e saj e fundit. Por gjethja eshte gjithmone atje. Prania e saj i jep vajzes kurajon per te jetuar dhe ajo arrin te mbijetoje. Gjethja ime ishte bebja e Siegrunit. Ne se bebja e saj do ishte mire, edhe imja do ishte mire. Eshte fare jo llogjike kjo lloj te menduari, por edhe une nuk i shpetoj kontradiktes se njeriut per te qene irracional dhe racional ne te njejten kohe. Sidomos kur ankthet jane te medhaja. Dhe bebja-Carlo ishte mire dhe shume e mire. Momenti i te mbajturit ne krahe nje moment clirimi.

Jeta vazhdon (1)

Nuk ka moment me te bukur dhe me te rendesishem ne jete se sa momenti i te mesuarit se ne trupin tend eshte mbjelle nje jete e re, qe do te rritet e jetoje brenda teje per gati 40 jave e, me se fundi, do t'i bashkangjitet jetes tende te perditshme me te gjitha elementet e saj, gezimet, hidherimet, deshperimet, lumturimet, te qeshurat, te qarat, harresat dhe kujtimet. Ky eshte momenti kur njeriu merr pergjegjesi te plote jo vetem per jeten e tij, por edhe per jeten e dikujt tjeter. Ky eshte momenti kur njeriu ndihet i kompletuar.

Une nuk do ta harroj kurre menyren se si ky moment erdhi tek une 4 vjet te shkuara. E zhytur ne magjepsjen e punes se perditshme nuk i kisha kushtuar rendesi disa shenjave te vecanta ne trupin tim, shenja qe nuk ju kishin shpetuar te tjereve. E pyetur rutine se mos isha shtatezane, megjithese e bindur se ky ishte nje budallallek i radhes i miqve qe ju pelqen te bejne shakara, vendosa te beja nje test. Shprehja e fytyres sime, mbasi pashe rezultatin e testit, duhet te kete qene e hatashme fare, sepse njerezit edhe sot e kesaj dite ma kujtojne. E megjithate, ai momenti i rendesishem, ai momenti i bukur, i magjishem, momenti qe te lidh pergjithmone ne nje bote te thelle emocionesh, erdhi vetem pas ekos se pare. Ajo qe pashe nuk ishte nje luleshtrydhe, nuk ishte nje topth, por nje minibebe e zhvilluar gati komplet, me koke, duar e kembe. Me shtylle kurrizore, me brinje, gishteza. E, mbi te gjitha: me nje zemer te vockel qe rrihte me nje ritem te shpejte, ritem qe ja induktoi edhe zemres sime. Ne se ka dicka magjike ne kete bote, ky eshte momenti. Ajo qe ndodh ne kete moment te vogel kohe te ndryshon perjetesisht, te jep permasa te tjera, te ben nje njeri tjeter.

Patrizia eshte komshija ime e dhjete viteve. Ka studiuar juridik dhe ka bere nje karriere te admirueshme. Bashkejeton me te dashurin e saj, Danin, qekur nuk mbahet mend. Jemi te gjithe gati moshatare. Gjate ketyre viteve e kemi pyetur shpesh veten ne se ata te dy kishin vendosur te mos kishin me femije ashtu sic bejne, fatkeqesisht, shume cifte me karriere te sukseshme ketu. Por, disa muaj me pare, teksa u takuam si gjithmone neper shkalle, me thote qe presin nje femije. U gezova shume, me te vertete shume dhe i them ne kembim se edhe ne presim nje femije. Qeshem dhe u kenaqem nga koincidenca. Femija i saj duhet te vije ne jete vetem 4 jave mbas femijes sone. Do jene moshatare dhe, ndoshta, edhe miq.

Kam tendencen te besoj qe Jon Alban, im bir, ka qene nje influence e madhe per vendimin e tyre. Joni eshte nje femije hokatar, qe i pelqen te qeshe, qe ju futet njerezve menjehere ne zemer. Qe nga momenti qe arriti te eci dhe te shqiptoje fjalet e para nuk ka pushuar se beruri vizita fqinjeve tane simpatike te cilet i konsideron si shoket e vet. Jam te Dani dhe Patrizia, - thote dhe ju ngjitet cap-e-cap shkalleve. Dhe ata, Patrizia e Dani, ndiheshin shume te perkedhelur qe ishin te zgjedhurit e tij, qe ai ju besonte dhe, si rrjedhim, ju lejonte t'i afroheshin. "Patrizia, do vish te bejme cup-e-cupe bashke ne vaske? Te lutem! - pyet im bir duke zgjatur buzet perpara me perkedheli e duke bere sy te bukur ne drejtim te Patrizias. Dhe Patrizia shkrihet gazit dhe i premton se njehere tjeter patjeter do bejne banje bashke, por sot jo, sot nuk ka kohe.

Mami, cfare po ben bebi tani? - pyet Joni. I them se sapo eshte zgjuar nga gjumi dhe po shtriq kembet e duart. Ja marr doren e vogel dhe ja ve mbi barkun e stermadh qe eshte deformuar nga kembet dhe duart e bebit. Nuk e di se cfare tamam mendon nje 3 vjecar, se si e koncepton nje bebe ne bark, apo se si i interpreton shqelmat qe hedh nje bebe imagjinare, por ajo qe shoh eshte e qeshura e tij. Bebi eshte mistrec, - komenton, dhe vazhdon ta mbaje doren tek barku. Jo, - i them. - Bebi nuk eshte mistrec. Bebi nuk ka shume vend sepse eshte bere i madh. Ajo qe une nuk them eshte qe, sado mistrec te jete bebi, levizjet e tij ne bark, edhe pse shpesh me sikletosin, jane per mua nje lajm i mire: Bebi jeton.

Edhe bebi i Patrizias jeton. Akoma. Eshte rritur dhe leviz. Patrizia e ndjen, se bashku me Danin prekin me dore levizjet e bebit, ashtu sic bejme edhe. Por Patrizia dhe Dani nuk e dine ne se duhet te gezohen apo jo. Sepse nuk e dine ne se femija e tyre i shumedeshiruar do te arrije te jetoje deri ne fund te shtatezanise. Nuk e dine ne se do te arrije te mbijetoje ne boten e thate. Sepse femija i tyre i pare ka nje nga ato deformime qe jane shume te rralla, dhe sepse jane kaq te rralla jane te pasigurta. Kur une dhe im shoq shohim ekot rutine ne ekran na shfaqet nje bebe e mireformuar, qe leviz, thith gishtin e imazhet e se ciles cdo here na bejne te na mbushen syte me lot. Kur Patrizia dhe Dani shohin bebin e tyre ne eko shohin nje pamje makabre: nje bebe organet e se ciles nuk jane ne bark por perjashta. Te rrethuara nga nje cipe qe i ben te duken si te futura ne nje thes qe qendron perpara nje barku te zbrazet, organet e brendshme bejne nje jete eksterne, jashte trupit. Me lidhje te padukshme trupi e ushqen thesin me gjak dhe lende ushqyese dhe i mban keshtu ne jete. Patrizia me tregon se ne 50 vitet e fundit jane ndeshur rreth 20 raste te tilla, rasti i fundit perpara dy vitesh. Askush nuk ka siguri per jeten apo per vdekjen e bebit. Mjeket thone se shumica jetojne mire per sa kohe qe jane ne bark. Por kur dalin duhet t'i nenshtrohen nje operacioni qe mundeson futjen e organeve brenda. Gjysma e bebeve arrijne ta mbijetojne nje procedure te tille. Gjysma jo. Rasti i fundit nuk mbijetoi.

PS: Fotoja eshte marre nga flickr

Canta ime

Kjo eshte canta ime dhe permbajtja e saj:

1. Canta Freitag. Mosha gati 10 vjecare. Design i dy vellezerve emri i te cileve eshte Freitag. Vecorite: Materiali eshte marre nga mushamaja e kamioneve, lare e perpunuar dhe ricikluar ne canta dhe portofole. Cdo cante eshte unike. Keshtu qe, po pate neper rruget e Tiranes apo gjetke dike me me kete cante, ajo jam une. Canta eshte shume praktike: hapet dhe behet dyfishi i asaj qe shikoni ne figure. Eshte shnderruar ne simbolin e qytetit ku une jetoj dhe nje simbol njohes per te gjithe mbartesit e saj jashte shtetit. Eshte shume e shtrenjte por ja vlen cdo qindarke. Mbas 10 vjetesh nuk me behet akoma qe te ndahem prej saj apo ta zevendesoj me dicka tjeter. E enderroj gjithmone qe edhe desinjuesit e rinj te Tiranes te gjejne dicka qe te behet simbol i Tiranes dhe te njihet si i tille kudo.
2. Shall koke
3. Ceke H&M
4. Abonament treni
5. Stilolapsa dhe lapsa te grumbulluara pa vetedije
6. Portofoli, dhurate e krishtlindjeve te kaluara. Eshte designuar nga Stefi Tallman, nje ikone underground.
7. Agenda 2007
8. iPod
9. Aparati karikues i iPod
10. Bllok shenimesh, dhurate nga motra
11. Computeri
12. Telefoni
13. Eko
14. Artikull pune
15. Qindarka

Stafeta

Faleminderit Eni, per stafeten dhe perceptimin e mire qe ke per Selfin. Do perpiqem ta bej Selfin paksa me te prekshem me kete xhiro stafete.

1. Femije e pare e nje cifti qe akoma jane bashke. E ndrojtur, kurioze dhe vajze babai. Femija e pare ne nje familje "patch-work" dhe, si rezultat, femija i pare i te gjitheve xhaxhallareve-dajallareve (qe jane gjenetikisht gjysem vellezer te sime meje dhe gjysem vellezer te tim eti, por emocionalisht ndihen si musketieret: nje per te gjithe dhe te gjithe per nje). Historia e vecante e familjes ka perkufizuar ne menyre domethenese karakterin e Selfit dhe te gjithe femijeve me pas.
2. Ekziston si njesi e vetme me motren e saj 5 vjet me te vogel. Per dynjane nuk kemi emra te pervecem, jemi thjesht dy motrat. Me kalimin e viteve, edhe pse ne dy shtete te ndryshme, jemi lidhur edhe me shume, jemi bere me shume se dy motra. Jemi shume te ndryshme, une shume e opinionuar dhe me goje te madhe, ajo e qete dhe ju hyn njerezve ne zemer menjehere. Une jam e dhene mbas shkencave, ajo mbas gjuheve. Por, pavaresisht nga ndryshimet e temperamentit, jemi ne thelb njesoj. Shpesh here nuk flasim, sepse kuptohemi edhe ne heshtje.
3. Selfi ka pak miq por ata qe ka i ka te perjetshem.
4. Bashkejeton prej dhjete vjetesh me te njejtin njeri dhe cdo gje duket sikur ka filluar dje. Kane femije dhe nuk i kane mbaruar akoma. Me i riu vjen se shpejti ne jete. Nuk enderron dhe kerkon asgje tjeter pervecse te plaket se bashku me kete njeri. Martesa ka qelluar per Selfin nje vend shume i bukur, te cilin nuk e ndotin as vulgariteti dhe as streset e rendomta te jetes se perditshme.
5. Selfi eshte nje workoholic. Me gjithe ate trafik ne koke cudi si nuk plasur akoma. Per te realizuar te gjitha idete dhe planet do i duheshin edhe dy jete te tjera, ne se do punonte me te njejtin intensitet.
6. Selfi eshte nje njeri shume i lumtur dhe nese do t'i kishte edhe ato dy jetet qe permendi me siper do te kishte dashur t'i kishte jetuar njesoj si kete te tanishmen.
7. Selfi eshte shume krenare per origjinen e saj edhe pse shume e lumtur ne vendin ku jeton. Origjina e ben te ndihet e privilegjuar, sepse i ka dhene mundesine e te berurit te nje jete dhe te jetuarit te nje eksperience qe shume njerez e njohin vetem nepermjet librave dhe filmave.
8. Ne thelb Selfi ka ngelur ajo vajza e vogel, e ndrojtur qe fshihej pas kurrizit te babait, me ndryshimin qe rrugen e ben vete pa babin, pa mamin dhe pa motren. Por per cdo problem, ne kohet moderne te ndihmon telefoni.
9. Selfi j'u eshte shume mirenjohese dhe nuk do t'i kishte te mjaftueshme as edhe tre jete per te falenderuar prinderit, motren, dashurine e saj, femijet, familjen e saj te madhe, te gjithe te dashurit e saj, miqte, koleget qe me miresine e tyre i lejojne asaj edhe sot e kesaj dite te ngelet nje naive e madhe dhe te besoje se jeta eshte e bukur, shume e bukur.

faleminderit
Selfmaderadio

Grate lexojne me shume, tjeter dhe ndryshe

Te gjithe pyetesoret dalin ne te njejtin perfundim: Industria e librit mbijeton per shkak te grave. Grate lexojne me shume, tjeter dhe ndryshe.

Me shume:
A i kini kushtuar ndonjehere rendesi se cfare ka me shume ne nje librari, burra apo gra? Ne se keni marre pjese ne leximet e autoreve, a ju ka rene ne sy se kush e mbizeterojne sallen, grate apo burrat? Sinqerisht, une nuk i kisha kushtuar ndonjehere rendesi nje fakti te tille. Ne nje librari e humbas mendjen ne oqeanin e librave, kurse ne nje lexim ja dedikoj vemendjen autorit. Por, studimet e kryera tregojne se ato qe lexojne me shume, dhe ato qe mbushin sallat e leximeve, jane grate. Ne Zvicer, pyetesoret raportojne se vetem 12% e burrave, perkundrejt 30% te grave, kapin cdo dite nje liber me dore. Nje pyetesor ne Gjermani raporton se 45% e burrave te pyetur lexojne me kenaqesi apo shume kenaqesi, perkundrejt 70% te grave qe ndajne te njejten kenaqesi. Ka pyetesore ku diferenca midis burrave dhe grave qe lexojne eshte shume ekstreme, sic ka edhe pyetesore ku kjo diference eshte shume e vogel. Nje gje duket te jete konstante: Diferenca midis burrave lexues dhe grave lexuese prek te pakten shifren 10% ne favor te grave, pavaresisht se ku eshte kryer studimi, ne Zvicer, Gjermani, Austri, apo Angli. Dhe kjo, nuk eshte pak per industrien e librit.

Tjeter:
Grate preferojne belestrik, burrat librat tematike. Pyetesoret tregojne konkretisht se grate i terheq letersia moderne dhe ajo klasike, ndersa burrat jane me te dhene ndaj librave me spiunazh/krimi dhe librave fantastiko-shkencor. Motivet qe i shtyjne grate ne krahet e romaneve jane largimi nga realiteti, kurse motivet qe i shtyjne burrat ne librat tematike jane ne funksion te informimit apo te mesimit. Sigurisht qe ka edhe gra qe ju pelqen te lexojne libra politike dhe burra qe ju pelqen belestrika, por keta perfaqesojne nje minoritet brenda gjinise. Ne nje pike duket se te gjithe studiuesit jane te nje mendje: behet fjale per interesa te ndryshme dhe jo aftesi leximi te ndryshme. Ne shekullin e 18 dhe 19 besohej se femrat nuk jane te afta te lexojne libra tematike, koncept qe tashme eshte i tejkaluar.

Ndryshe:
Ruth Klüger, nje studiese e gjermanistikes dhe feministe, vezhgon se grate lexojne libra te shkruar nga burrat dhe libra te shkruara nga grate. Burrat lexojne libra fantastiko-shkencore ose memoriet e burrave te shtetit. Burrat, vazhdon me tej argumenti, interesohen per boten e krijuar dhe te sunduar nga burrat, ndersa grate interesohen per nje bote te krijuar nga burrat dhe nga grate. Zonja Klüger shpjegon se kur grate lexojne letersi te krijuar nga burrat, ato aplikojne nje teknike speciale leximi, teknike qe ju mundeson atyre shnderrimin e nje bote kryesisht mashkullore ne nje bote njerezore. Prandaj, per grate, leximi eshte automatikisht nje proces kompleks, sepse atyre ju duhet te transferojne dhe interpretojne gjate gjithe kohes se leximit. Studimet jashte feministe, te kryera nga shtepite botuese, tregojne se 20% e grave me arsim te larte, por vetem 14 % e burrave me te njejtin nivel akademik, jane me te vertete te obsesionuar me librin. 24% e grave te kesaj shtrese, por vetem 10% e burrave, pohojne se leximi i nje libri eshte per ta gjeja me e bukur qe ekziston.

Ka edhe nje tjeter ndryshim midis burrave dhe grave: komunikimi. Grate shkembejne libra me njera-tjetren dhe jane ato qe dhurojne me teper libra.

Perse keto ndryshime midis grave dhe burrave? A jane keto preferenca te parapercaktuara biologjikisht? Ketu interpretimet nuk mungojne por, ato jane interpretime. Ajo qe ngelet jane diferencat te cila kerkojne studime te metejshme per t'u shpjeguar objektivisht. Nderkohe, ngelet te analizohet se si mund te shfrytezohet ky informacion per te terhequr sa me shume njerez, burra apo gra, drejt librit. Cfare strategjie do te mund te ndjekin shtepite botuese, ministrite e arsimit dhe shkollat per t'i inkurajuar te gjithe brezat te lexojne sa me shume.

(Ky koment eshte bazuar mbi nje artikulli te botuar ne gazeten Tages Anzeiger te 14 shkurtit 2007. Selfmaderadio e ka perkthyer, pershtatur dhe komentuar ate me tej. Selfmaderadio vete lexon me shume kenaqesi dhe obsesion letersi moderne dhe klasike, krimis, libra tematike, libra fantastiko-shkencore dhe libra komike. Me nje fjale, cdo gje qe i bie ne dore. Si rrjedhim, pavaresisht nga gjinia, Selfmaderadio i perket automatikisht nje minoriteti. Fakt qe nuk e dinte deri ne momentin e leximit te artikullit.)

Edhe ne jemi nudiste

Selfmade Radio fton te gjithe ata, bloguesa apo jo, qe ju ka ardhur ne maje te hundes me temen "Nudizmi-amoral i Edi Rames" ne shtypin shqiptar t'i bashkangjiten fushates "Edhe ne jemi nudiste". Me poshte jane disa nga pjesemarresit e kesaj fushate:

Eva dhe Adami deklarohen: Edhe ne jemi nudiste


Niku dhe Toni jane dy nudiste publike (shikoni grate dhe femijet perreth te veshur).
Gazetat Sot dhe Tema po bejne gati nje padi publike.


Suela dhe Arjani solidarizohen me fushaten: Edhe ne jemi nudista

Fotoja e perfolur e orgjise se Edi Rames!
(Njeri nga keta njerezit lakuriq eshte Edi Rama. E gjeni dot se cili?)

Sportisti i talentuar E. K. solidarizohet me fushaten e Selfmade Radios

Klubi i Harley Davidson ne NYC solidarizohet me fushaten: Edhe ne jemi nudista

Profesori Xh. L., duke perfituar edhe nga koha e mire ne Tirane, i bashkangjitet fushates pa asnje medyshje!

Kjo eshte Tirana

(Marre nga blogu Fellow of eagles)

Te lutem, mos ik

Ndoshta nje nga kenget me te bukura te planetit, interpretuar nga Marlene Dietrich. Ndoshta e papershtatshme per euforine e 14 shkurtit. Por, qielli eshte i vrenjtur e po qan sikur te kishte humbur pikerisht sot dashurine e tij me te madhe. Dhe mua me vjen ndermend vetem kjo kenge si sinonim i nje dite te tille. Cfare do ishte jeta pa nje dite te tille dhe pa Marlene Dietrich?






Bitte geh nicht fort

Bitte geh nicht fort, was ich auch getan
Was ich auch gesagt, glaube nicht ein Wort
Denk nicht mehr daran, oft sagt man im Streit
Worte, die man dann später tief bereut
Denn ich weiß genau: ohne Dich, da wär'
Jeder Tag so grau, wär' mein Leben leer
Bitte geh nicht fort, bitte geh nicht fort

Bleibe nah bei mir, gib mir Deine Hand
Ich erzähle Dir von dem fernen Land
Wo man keinen Zorn, keine Tränen kennt
Keine Macht der Welt Liebende mehr trennt
Wo die Sonne scheint fast das ganze Jahr
Wo die Rosen blüh'n schon im Januar
Bitte geh nicht fort, bitte geh nicht fort

Bitte geh nicht fort, laß mich nicht allein
Wenn Du mich verläßt stürzt der Himmel ein
Laß uns so wie einst stumm am Fenster steh'n
Traumverloren seh'n wie die Nebel dreh'n
Bis am Himmelszelt voll der Mond erscheint
Uns're beiden Schatten liebevoll vereint
Bitte geh nicht fort, bitte geh nicht fort

Glaube mir, ich werd' Deine Sehnsucht stillen
Werd' Dir jeden Wunsch dieser Welt erfüllen
Werde alles tun, was ich hab' versäumt
Um die Frau zu sein, die Du Dir erträumt
Du mußt mir verzeihen, ich beschwöre Dich
Laß mich nicht allein, denn ich liebe Dich
Bitte geh nicht fort, bitte geh nicht fort

Edhe vdekja nuk i ndau

Fotografia ne te majte eshte nje nga pamjet qe ka dominuar me shume shtypin nderkombetar keto dite. Jane dy skelete qe koha i ka ruajtur shume mire. Jane dy skelete qe nuk te lene indiferente. Jane dy skelete qe te rrefejne nje histori pa shume aludime: dashuri e perjetshme. Skeletet i perkasin fillimeve te epokes se gurit, nje kohe shume e larget dhe me te cilen nuk identifikohemi dot, jo vetem per shkak te largesise kohore, por edhe per shkak te zhvillimit te ulet teknologjik dhe menyres primitive te jeteses qe bashkeshoqeroi kete zhvillim. Mendohet te jete nje cift i ri, vajze dhe djale, te varrosur se bashku ne nje pozicion shume intim. Nje pozicion qe te kujton Romeon dhe Zhulieten, dashurine e tyre pasionante, vdekjen e tyre tragjike. Por nuk jane Romeo dhe Zhuljeta, jane dy anonime, qe koha moderne i zbuloi, si per te na kujtuar, se dashuria ka qene pasionante edhe para Romeos dhe Zhuljetes, edhe ne kohen e gurit, por edhe me pas. Skeletet jane makaber. Na kujtojne jo vetem vdekjen, por edhe zhveshjen nga cdo lloj identiteti qe dikur kemi pasur. Por eshte mungesa e ketij lloj identiteti qe te ben te projektosh ne kete cift skeletesh, cfaredo lloj historie dashurie, ne cfaredo lloj epoke historike, ne cfaredo lloj etnie, ne cfaredo lloj pike gjeografike. Mund te projektosh tek ta Romeon dhe Zhuljeten, por edhe Sabriun dhe Sabrien.

Sabriu dhe Sabrija ishin dy komshinj te mi, rome dhe me nje tufe kalamajsh. Jetonin ne hyrjen ngjitur me timen. Une ne kat te dyte, ata ne te parin. Atehere isha femije dhe nga dashuria nuk kuptoja shume. Kuptoja, megjithate, qe ata ishin te percmuar sepse ishin jevgj, sepse ishin shume te varfer, sepse kishin shume femije, 11 cope. Prinderit e mi ishin te vetmit qe ju jepnin borxh, cdo 15 ditesh. Diten e rrogave, njeri nga femijet sillte borxhin. Nje jave me pas, nje tjeter femije vinte dhe merrte borxhin e ri. Muaj pas muaji. Viti pas viti.

Shume ngjarje te femijerise njeriu i harron, dhe shume te tjera i mban pergjithmone me vete. Historia e Sabriut dhe Sabrijes eshte nje nga historite qe une e mbaj me vete. Nuk e di perse. Ndoshta sepse me Sabriun dhe Sabrijen ne mesuam tolerancen, mesuam te respektojme njeriun, mesuam se fati i mire qe na ka rene per pjese nuk eshte i vetekuptueshem. Femijet e Sabriut dhe Sabrijes u rriten me rrobat tona. Ime me do na keshillonte gjithmone qe t'i mbanim rrobat mire sepse ne nuk ishim te vetmit femije qe do i vishnim ato. Sinqerisht, si femije, njeriu nuk kupton shume mire se cfare domethenie ka nje keshille tij. Shpesh here nuk e kuptonim se perse ata merrnin rrobat tona, kemi perveshur buzet, i kemi perqeshur. Por, keto dukuri jane jane pjese e edukimit, edhe pse kujtimi i tyre me ben te skuqem edhe sot.

Cdo mbremje te ngrohte, familja e madhe e Sabriut dhe Sabrijes uleshe perpara pallatit. Sabriu dhe Sabrija ne mes, rreth e rrotull te gjithe femijet. Nje familje paqesore, pa sherre dhe shamata, te lidhur me njeri-tjetrin, te sjellshem me boten perreth dhe gjithmone nje buzeqeshje ne buze. Dikur erdhi tranzicioni dhe njerezit filluan te shperndahen si zogjte per ne vendet e shpreses. Edhe une. Sabriu dhe Sabrija ngelen pas. Te varfer por te ndershem. U mbijetuan te gjitha tentacioneve kriminale dhe ne vend te parave te pista, preferuan t'i kalonin mbasditet e tyre te dy se bashku, perpara pallatit, pervit me me pak kalamaj, derisa erdhi momenti qe te gjithe femijet e tyre filluan jeten e tyre te pavarur nga prinderit dhe ata ngelen vetem, te mbeshtetur tek supi i njeri-tjetrit. Ishin bere rreth 50 vjec, kishin kaluar kohe shume te veshtira, kishin vuajtur per buken e gojes, kishin rritur ne mes te varferise se skajshme 11 femije, por dashuria per njeri-tjetrin kishte ngelur e njejte.

E para iku nga kjo bote Sabrija. E mori kanceri, me tha ime me. Sabriu nuk e mbijetoi dot dhimbjen dhe vetmine dhe vdiq vetem disa muaj me pas. Nuk vajten shume njerez ne vdekjen e tyre. Vetem femijet, femijet e femijeve, dhe prinderit e mi. Askush nuk ishte interesuar per ta, askush nuk i kishte futur ne jeten e tyre. Kishin ngelur anonime edhe pse gjithnje aty. Askush nuk e vuri re ikjen e Sabriut dhe Sabrijes. Askush nuk e nxori koken ne dritare per te pare vargun e vogel mortor. Askush nuk komentoi ndonje gje per ta. Askush nuk e mori vesh qe Romeon dhe Zhuljeten i kishim pasur kaq prane. Dhe ky rrefim eshte ndoshta i pari dhe i fundit 5 minutesh qe ju dedikohet atyre.