Unë, miku dhe von Humbold

Në orën 8.15 të mëngjesit, bari i Piazzës është shumë i qetë. Ulem afër shatërvanit, porosis një kafe, zë vend mirë përballë diellit dhe hap librin aty ku e kam ndërprerë leximin dje. Personazhi i librit, Alexander von Humbold është nisur të hulumtojë botën, ta njohë e masë atë. Tani ai gjendet pikërisht në kanalin që lidh Orikonon me Amazonat, dhe ashtu si unë, është ulur pranë ujit, përballë diellit.
Unë jam duke pritur për mikun tim që është kthyer nga zbulimi i tij i Shqipërisë dje vonë dhe duhet të jetë tani rrugës duke ardhur në takim.
Von Humbolt është duke menduar për qenin e zhdukur papritmas, të cilin nuk do ta takojë më kurrë por veçse në kujtime dhe ëndërra. Nuk e kishte dashur atë qen - bashkëjetesa me të kishte qenë një bela e pashmangshme – por tani që ai ishte zhdukur papritur, ndiente një brejtje ndërgjegje nga e cila shkëputej vetëm kur i duhej të vriste mushkonjat. Ishin me tufa mushkonjat në këtë pjesë të botës. Agresive, shumë agresive. Kur i hidhte një sy fytyrës së masakruar të Lapland, shoqëruesit të tij, i hiqej edhe iluzioni më i vogël se ajo e tija kishte fat më të mirë.
Kur von Humbold fillon të vrasë mushkonja, unë përfitoj nga rasti dhe gjerb pak nga kafeja që po ftohet në tavolinë.

Miku im nuk duket gjëkundi. Kanë kaluar 15 minuta nga orari i takimit.

Je me pushime, ke luajtur mendsh që ikën që pa gdhire?, më pyesin të shtëpise. Ti kujton se ai tjetri do vijë në kohën e caktuar në takim? A e di që edhe mund të mos vijë fare?
I hedh një sy telefonit. Në Shqipëri gjithmonë i ndezur, në Zürich shumicën e kohës i mbyllur. Përse mban telefon kur nuk e përdor? – më pyesin prindërit pas çdo telefonate Tiranë-Zürich pa përgjigje. Unë dyshoj se, më shumë se sa mospërgjigjet e mia, prindërit i shqetëson mospërfillja ime ndaj telefonit, indiferencë që iu kujton se sa të varur janë ata vetë nga ai. Si shumica e fqinjëve dhe miqve të tyre, telefoni, ashtu si edhe televizori, është shndërruar në një varësi.
Asgjë në telefon. Bari ka filluar të mbushet. Shitesi i gazetave sillet rreth tavolinave.
Jo, faleminderit, i them, kthej për disa sekonda fytyrën nga dielli, dhe iu rikthehem halleve të von Humbold. Filloj e mendoj me të.
Ku të ishte zhdukur qeni një natë më parë në mënyrë aq misterioze? Pa zhurmë, sikur ta kishte përpirë dheu? As von Humbold, as unë nuk iu besojmë legjendave që qarkullojnë në këtë anë të botës, dhe duhet thënë se, në këto vise të harruara, irracionaliteti është ulur këmbëkryq. Shoqëruesit vendas përpiqen me këmbë e me duar të na bindin se duhet t’iu besojmë legjendave. Bile edhe Lapland nuk është më i sigurt, ndoshta nuk do ishte keq t’i merrnim seriozisht historitë, thotë ai duke kruajtur fytyrën e përgjakur. Jo. Legjendat nuk mund t’i matësh, as t’i rindërtosh. Thjesht mund të matësh frikën e njerëzve që i krijojnë ato, këtë po."

Një mizë vjen vërdallë kokës time. Është miza e parë që takoj. Është fillim maji, pak nga pak, mizat do fillojnë të shtohen e do bëhen të bezdisura. Por prapë, mizat nuk janë mushkonja.
Ora 9.00. Kafja e mbetur është ftohur. Asnjë gjurmë miku. Pi kafen me fund. Bari është mbushur plot e përplot. E lë von Humbold të bëjë pak pushim dhe filloj të këqyr njerëzit e barit. Janë të gjithë të rinj. Studente dhe studentë. Gjerbin kafe. Flasin, qeshin ose heshtin me njëri-tjetrin. Vajzat të stiluara, me këpucë apo sandale me taka të larta. Çunat me xhinse të lara boje. Vetvetiu i krahasoj me studentët e mi. Në këtë orë janë ose nëpër salla leksionesh dhe praktikash ose duke nxituar për në to; ose të ulur diku, duke studiuar, ose duke nxituar për diku, për t’u ulur dhe për t’ë studiuar. Jo, pa taka. Studentet nuk kanë shumë kohë, nuk e kanë luksin t’i bëjnë gjërat ngadalë, pa stres. Në të vërtetë, jo vetëm studentet, gati askush nuk ka kohë. Ju hedh edhe një vështrim të rinjve. Mendoj, Dolce Vita!
Ku je?, pyes mikun me SMS.
Duke ardhur.
Ndjej irritim tek vë re kohën që kam pritur. Irritohem më shumë kur kujtoj se prindërit kishin të drejtë, edhe këtë herë. Filloj të vras mendjen se ç’pjesë të jetës së miqve dhe familjarëve të mi që vazhdojnë të jetojnë në Shqipëri zë koha e pritjes. Filloj të mendoj se çfarë nevojash mund të plotësoheshin në ate kohë që njeriu ia flijon pritjes së tjetrit. Gjatë kësaj kohe mund të kisha takuar M., dhe kafen do e kisha pirë me të. Mund të kisha kaluar nga agjensia turistike për të prenotuar udhëtimin e ardhshëm. Mund të kisha kaluar nga B. për të marrë porosinë.
Unë jam me pushime dhe kam kohë. Perpiqem të qetësoj veten. Hap librin. Sido që të jetë, ne do ecim më tutje, thotë von Humbold. Mirë, them unë dhe e mbyll librin. Irritimi e ka mbytur kureshtjen.
Një kafe, të lutem, porosis unë. Hedh sytë përreth, asnjë fytyrë e njohur. Edhe sa do më duhet të pres? Irritohem më shumë. Mendoj të iki.
Ku je? ndërpret rrjedhën e irritimit mesazhi i mikut.
Duke pritur.
Kur shoh mikun në rrugicën që të sjell në bar, ora shënon 9.15. Qesh e dorëzuar. I gjej von Humbold një vend në çantë, ia bëj me dorë mikut, rehatohem përballë diellit dhe filloj gjerb kafenë e dytë, të nxehtë.
Sa mirë që nuk ika, mendoj. Nuk do kishim gjetur më vend të lirë në barin e stërmbushur. Sa mirë që erdhi, mendoj. Kushedi kur do ishim takuar herës tjetër, përveçse në kujtime dhe ëndërra.
Nëse do të kishte një herë tjetër.
Man wisse nie, thotë von Humbold.