Goditja ose skena te nje martese

E goditi mu në mes të shpatullave; u ngrit si rrufe, goditi, u shtri prapë dhe ja futi me gjumë. Ajo u ul ndenjur në anën e saj të krevatit, me gjumin të prishur, me dorën mbi dhimbjen në mes të shpatullave dhe me vështrimin tek ai.
Ai. Pacifisti më i madh i botës. Që nuk vriste asnjë merimangë. Asnjë silberfisch. Asnjë bubuzhel. Ai që i kapte me butësi qëniet e vogla, cfarëdotëishin, dhe i nxirrte me kujdes jashtë nga dritarja per të qetësuar frikërat e saj. Pikërisht ai, u ngrit si një hije në errësirën e natës dhe e goditi. Me anën e pellëmbës së djathtë. Mu në mes të shpatullave. Po të kishte qenë thikë do ta kishte ndarë në dysh në mënyrë simetrike.

Sa vjet kishin së bashku? 10 vjetë bashkëjetesë, 7 martesë. Martesa është e destinuar të dështojë, i thoshte ishi i saj, që cinizmin e ëmbëlsonte me aventura të shkurtra e të zjarrta dashurore.
Martesa është burg, si mund të jesh e lumtur në një burg?
Eshtë burgu që kam zgjedhur vetë, që e kemi zgjedhur vetë. Jemi të lumtur.
Ti e beson këtë që thua?
Po, ajo e besonte.

Nga c’ëndërr vinte kjo goditje? A ishte ëndërr? Cfarë ishte atëherë? Agresione të akumuluara? Frustrime seksuale të pashprehura? Kriza e vitit të shtatë? A thua kishte ardhur? Ai e kishte puthur përpara se të flinin, si gjithmonë. I kishte thënë tëduashumë, si gjithmonë. I kishte thithur erën e flokëve, si gjithmonë. I ishte mbështjellë rreth trupit, si gjithmonë. Me sy gati përgjume i kishte pëshpëritur jamnjeriumëilumturibotës, si githmonë. Jo, nuk kishte vënë re asgjë të vecantë.

Kur doli dielli ai hapi sytë e u shtriq. E pa atje në anë të krevatit dhe iu afrua. E puthi. Mirëmëngjes, do një kafe?, dhe vazhdoi më tutje. Ajo e ndoqi nga pas. U ul në tavolinë dhe priti kafenë. E rrufiti paksa. Mori frymë thellë.

Përse më godite?
Të kam goditur?
Në mes të shpatullave.
Godita dikë që nuk të linte rehat. Në ëndërr.
Më godite mua.
Ke qëlluar në krahun e gabuar. Të vrava shumë?
Dhimbja ngeli për një kohë të gjate.
Më fal. Nuk të godita ty. Ai i cmenduri nuk po të linte rehat.
Qëkur ke filluar të godasësh për mua? Mbas kaq vitesh?
Ishte një psikopat. Po të ndiqte. Ti erdhe në krahët e mi. Unë të mbeshtolla. I thashë të largohet por ai filloi të të terhiqte me force. Unë i bërtita. Ai nuk dëgjoi. Nuk më ngeli vetëm ta godisja. E godita. Atë.
Kush ishte ai? Ishi?
Nuk e di. Një i cmendur. Pse ishi?
Sepse folëm për të para se të flinim.
S’e besoj.
Ai vazhdoi ritualet e mëngjesit. Pa orën. Ika, u bëra vone. E puthi.
Ajo piu kafenë deri në fund.

Origjinaliteti është mëkat

Nga Aleksander Kaczorowski
Gazeta Wyborcza


Karriera ndërkombëtare e Ismail Kadaresë është një ilustrim i shkëlqyer i vërejtjeve të Milan Kunderës mbi letërsinë e të ashtuquajturve „kombe të vegjël”.
Pikësëpari, përdor kundrejt tyre një trajtim preferencial, që me kalimin e kohës, kthehet kundër vetë të interesuarve. „Një shkrimtar jo i keq, si shqiptar që është”, - dëgjojmë, dhe me këtë kuptojmë se një shkrimtar shqiptar nuk mund të jetë interesant, përveçse, për shkak të vendit të lindjes, koniukturës politike aktuale, apo biografisë dramatike.
Së dyti, botuesit parapëlqejnë librat, me stil të thjeshtë, (sepse është e vështirë të gjenden përkthyes të mirë, të gjuhëve të rralla), dhe me formë jo origjinale, që të jetë më e lehtë skalitja e slloganit „Kafka shqiptar”, ose „Becket-i kroat”. Është e qartë, që askush nuk i trajton këto sllogane seriozisht; në fund të fundit, nga shkrimtarët e vendeve të vogla, kërkohet vetëm që të jenë zanatcinj të mirë dhe të flasin rrjedhshëm anglisht, gjermanisht, apo frengjisht.
Për arsye se – dhe kjo është arsyeja e tretë – origjinaliteti në rastin e shkrimtarit nga një vend i vogël është mëkat. Një shkrimtar mesatar, (mediokër) që krijon në gjuhën e vet ekzotike, ka shanse më të mëdha që të depërtojë (të ndihet) në Perëndim, se sa një kolegu i tij me më shumë talent. Mjafton që të përfitojë nga konvencionet dhe modelet e provuara, ashtu sikurse vepron edhe Kadare.
Kur mendoj për këtë shkrimtar, më vijnë ndër mend, autorë të tillë – sot komplet të harruar, - si Tadeush Breza (1905-1970) apo Jan Dobracinski (1910-1944). Megjithëse veprat e tyre u botuan dhe iu dhanë çmime në vitet më të këqija të PRL (Repulika Popullore e Polonisë), ata perceptoheshin në popull, sikur ishin kundër regjimit; dhe në sfondin e dhjetra „grafomanëve” të tjerë, linin përshtypjen e autorëve të shkëlqyer. Në brezin tim „Zyra” (1960) e Brezas – një novelë demaskuese e tipit „kafkian” kundër Vatikanit – bënte pjesë në repertorin e leximeve të detyrueshme shkollore; disa romane të Dobracinskit, me „gjermanët” në krye i kam lexuar me vullnet të plotë. Këta nuk ishin aspak libra të këqinj, sidomos nëse i lexoje në moshën 15 vjec, por nëse sot, dikujt do t’i shkrepej t’i prezantonte si autorë të përndjekur prej regjimit komunist, opozitarë dhe t’i propozonte për kandidatë të çmimeve letrare ndërkombëtare, do të ndjehesha, ndoshta njësoj siç ndjehm tani që kam përpara „Pallatin e ëndrrave” të Ismail Kadaresë.
Autori, i lindur në vitin 1936, ka studiuar në Universitetin e Tiranës, dhe më pas në Institutin Gorki në Moskë. Pas prishjes së marrëdhënieve të Shqipërisë me BRSS, ai u khye në vend, ku ka punuar si gazetar dhe ka shkruar romanin debutues „Gjenerali i Ushtrisë së Vdekur” (në vitin 1963, botimi në gjuhën polake i vitit 1984). Heroi i saj është një oficer italian, i cili kthehet pas shumë vitesh në Shqipëri, për të zhvarrosur eshtrat e ushtarëve të vet, të rënë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ky është romani më i njohur dhe ndoshta më i arrirë i Ismail Kadaresë. Shumë prej krijimeve të autorit është frymëzuar nga mitologjia greke (në të cilën autori madje gjen gjurmë shqiptare), si p.sh. në romanin „Përbindëshi”, (botimi polak i vitit 2000). Romane të tjerë, e gjejnë frymëzimin tek historia shqiptare, („Dosja H”, botimi polak i vitit 1994). Në gjuhën polake është përkthyer gjithashtu (nga përkthimi francez) romanin „Prilli i thyer” (botimi polak i vitit 1988) dhe „Kush e solli Doruntinën” (botimi polak i vitit 1991). Të gjithë këta romane kanë një tipar të përbashkët: mbështeten në ide të shkelqyera, por të parealizuara.
„Pallati i ëndrrave” nuk përbën përjashtim. Aksioni i librit luhet në perandorinë osmane, në një kohë të papërcaktuar; gjithsesi koha ishte e tillë, kur ende përdoreshin karrocat. Heroi nis një punë në institucionin me emrin „pallati i ëndrrave” i cili merret me mbledhjen dhe interpretimin e ëndrrave të pjestarëve të perandorisë. Ky personazh bën një karrierë të menjëhershme, por autori nuk shqetësohet edhe aq shumë, të na tregojë se përse ndodh një gjë e tillë. Nuk është e vështirë, që një gjë të tillë ta kuptojmë vetë, - ky është thjesht preteksti (në mungesë të një tjetri më të mirë) që shkrimtari të ketë mundësi ta udhëheqë lexuesin në departamentet e radhës të këtij institucioni.
Nëse dicka mund të rezultojë nga leximi i këtij libri, është ndoshta fakti se Kadare ka lexuar „Procesin” e Franc Kafkës, dhe ndoshta edhe „1984” të Xhorxh Oruellit; ajo që në fakt të habit me të vërtetë, është informacioni i dhënë në fund të librit, se autori e ka shkruar këtë libër për rreth pesë vjet të mira (1976-1981).
Ky libër nuk është as i mirë, dhe as tepër tepër i keq. Është thjesht mesatar - ashtu sikurse është e gjithë krijimtaria e ketij aturori shqiptar. Nuk do të isha munduar shumë me të, nëse shtëpia botuese nuk do ta kishte rekomanduar me fjalët : „shkrimtari shqiptar Ismail Kadare, rrëfen një botë, të cilën nuk e kishte ëndërruar as Oruelli”. E ekzagjeruar. Përveç kësaj në shtypin anglosakson mund të lexosh se romani përbën një përshkrim metaforik të regjimit totalitar të Enver Hoxhës.
Vetëm se në këtë rast duhet pyetur se çfarë mendojnë për këtë njerëzit që vërtet janë degdisur burgjeve shqiptare. Kadare ka thurrur asokohe krijime që e lëvdonin diktatorin. Sikur vetëm të përmendet poema „Pashallarët e kuq” të cilën vetë Hoxha e quajti si tepër servile dhe e ndaloi publikimin e saj. Gjë që Kadare e ka përdorur pas shumë vitesh, duke u hequr në Perëndim si një prej viktimave të regjimit, dhe duke fituar në vitin 90, azil politik në Francë.
Disa vjet më parë, e përshkroi këtë histori, eseisti shqiptar Fatos Lubonja, por ama askujt në Paris nuk i shkoi ndërmend, që për këtë arsye ta dërgonte Kadarenë mbrapsh në atdhe (sic kanë patur ndërmend të bëjnë autoritetet hollandeze me deputeten, Ayaan Hirsi Ali, së cilës i hoqën nënshtetësinë, kur vite më parë kishte gënjyer zyrtarët e imigracionit; përfundimisht somalezja, bashkëpunëtorja e regjisorit Theo Van Gogh, u largua për në Amerikë, në vitin 1994).
Jo vetëm kaq, por vitin e shkuar, Ismail Kadare, mori çmimin e dhënë për herë të parë Man Booker International. Një juri prej tre anëtarësh, vendosi se Kadare e meriton më shumë këtë çmim se Gabriel Garcia Marquez, Philip Roth, Milan Kundera, Gunter Grass, apo Stanislav Lem. Epo, ashtu siç thonë në New York, life is not just – jeta nuk është e drejtë. Prandaj, nuk do të habitesha edhe sikur Ismail Kadare të merrte edhe çmimin Nobel.


*Autori është zëvendës-redaktor i përgjithshëm i të përjavshmes "Forum" dhe bën kritikun e librave për gazetën më të madhe polake Gazeta Wyborzca. Kjo është kritika qe ka dalë pas botimit kete vit ne Poloni të Pallati i Endrrave

Unë, miku dhe von Humbold

Në orën 8.15 të mëngjesit, bari i Piazzës është shumë i qetë. Ulem afër shatërvanit, porosis një kafe, zë vend mirë përballë diellit dhe hap librin aty ku e kam ndërprerë leximin dje. Personazhi i librit, Alexander von Humbold është nisur të hulumtojë botën, ta njohë e masë atë. Tani ai gjendet pikërisht në kanalin që lidh Orikonon me Amazonat, dhe ashtu si unë, është ulur pranë ujit, përballë diellit.
Unë jam duke pritur për mikun tim që është kthyer nga zbulimi i tij i Shqipërisë dje vonë dhe duhet të jetë tani rrugës duke ardhur në takim.
Von Humbolt është duke menduar për qenin e zhdukur papritmas, të cilin nuk do ta takojë më kurrë por veçse në kujtime dhe ëndërra. Nuk e kishte dashur atë qen - bashkëjetesa me të kishte qenë një bela e pashmangshme – por tani që ai ishte zhdukur papritur, ndiente një brejtje ndërgjegje nga e cila shkëputej vetëm kur i duhej të vriste mushkonjat. Ishin me tufa mushkonjat në këtë pjesë të botës. Agresive, shumë agresive. Kur i hidhte një sy fytyrës së masakruar të Lapland, shoqëruesit të tij, i hiqej edhe iluzioni më i vogël se ajo e tija kishte fat më të mirë.
Kur von Humbold fillon të vrasë mushkonja, unë përfitoj nga rasti dhe gjerb pak nga kafeja që po ftohet në tavolinë.

Miku im nuk duket gjëkundi. Kanë kaluar 15 minuta nga orari i takimit.

Je me pushime, ke luajtur mendsh që ikën që pa gdhire?, më pyesin të shtëpise. Ti kujton se ai tjetri do vijë në kohën e caktuar në takim? A e di që edhe mund të mos vijë fare?
I hedh një sy telefonit. Në Shqipëri gjithmonë i ndezur, në Zürich shumicën e kohës i mbyllur. Përse mban telefon kur nuk e përdor? – më pyesin prindërit pas çdo telefonate Tiranë-Zürich pa përgjigje. Unë dyshoj se, më shumë se sa mospërgjigjet e mia, prindërit i shqetëson mospërfillja ime ndaj telefonit, indiferencë që iu kujton se sa të varur janë ata vetë nga ai. Si shumica e fqinjëve dhe miqve të tyre, telefoni, ashtu si edhe televizori, është shndërruar në një varësi.
Asgjë në telefon. Bari ka filluar të mbushet. Shitesi i gazetave sillet rreth tavolinave.
Jo, faleminderit, i them, kthej për disa sekonda fytyrën nga dielli, dhe iu rikthehem halleve të von Humbold. Filloj e mendoj me të.
Ku të ishte zhdukur qeni një natë më parë në mënyrë aq misterioze? Pa zhurmë, sikur ta kishte përpirë dheu? As von Humbold, as unë nuk iu besojmë legjendave që qarkullojnë në këtë anë të botës, dhe duhet thënë se, në këto vise të harruara, irracionaliteti është ulur këmbëkryq. Shoqëruesit vendas përpiqen me këmbë e me duar të na bindin se duhet t’iu besojmë legjendave. Bile edhe Lapland nuk është më i sigurt, ndoshta nuk do ishte keq t’i merrnim seriozisht historitë, thotë ai duke kruajtur fytyrën e përgjakur. Jo. Legjendat nuk mund t’i matësh, as t’i rindërtosh. Thjesht mund të matësh frikën e njerëzve që i krijojnë ato, këtë po."

Një mizë vjen vërdallë kokës time. Është miza e parë që takoj. Është fillim maji, pak nga pak, mizat do fillojnë të shtohen e do bëhen të bezdisura. Por prapë, mizat nuk janë mushkonja.
Ora 9.00. Kafja e mbetur është ftohur. Asnjë gjurmë miku. Pi kafen me fund. Bari është mbushur plot e përplot. E lë von Humbold të bëjë pak pushim dhe filloj të këqyr njerëzit e barit. Janë të gjithë të rinj. Studente dhe studentë. Gjerbin kafe. Flasin, qeshin ose heshtin me njëri-tjetrin. Vajzat të stiluara, me këpucë apo sandale me taka të larta. Çunat me xhinse të lara boje. Vetvetiu i krahasoj me studentët e mi. Në këtë orë janë ose nëpër salla leksionesh dhe praktikash ose duke nxituar për në to; ose të ulur diku, duke studiuar, ose duke nxituar për diku, për t’u ulur dhe për t’ë studiuar. Jo, pa taka. Studentet nuk kanë shumë kohë, nuk e kanë luksin t’i bëjnë gjërat ngadalë, pa stres. Në të vërtetë, jo vetëm studentet, gati askush nuk ka kohë. Ju hedh edhe një vështrim të rinjve. Mendoj, Dolce Vita!
Ku je?, pyes mikun me SMS.
Duke ardhur.
Ndjej irritim tek vë re kohën që kam pritur. Irritohem më shumë kur kujtoj se prindërit kishin të drejtë, edhe këtë herë. Filloj të vras mendjen se ç’pjesë të jetës së miqve dhe familjarëve të mi që vazhdojnë të jetojnë në Shqipëri zë koha e pritjes. Filloj të mendoj se çfarë nevojash mund të plotësoheshin në ate kohë që njeriu ia flijon pritjes së tjetrit. Gjatë kësaj kohe mund të kisha takuar M., dhe kafen do e kisha pirë me të. Mund të kisha kaluar nga agjensia turistike për të prenotuar udhëtimin e ardhshëm. Mund të kisha kaluar nga B. për të marrë porosinë.
Unë jam me pushime dhe kam kohë. Perpiqem të qetësoj veten. Hap librin. Sido që të jetë, ne do ecim më tutje, thotë von Humbold. Mirë, them unë dhe e mbyll librin. Irritimi e ka mbytur kureshtjen.
Një kafe, të lutem, porosis unë. Hedh sytë përreth, asnjë fytyrë e njohur. Edhe sa do më duhet të pres? Irritohem më shumë. Mendoj të iki.
Ku je? ndërpret rrjedhën e irritimit mesazhi i mikut.
Duke pritur.
Kur shoh mikun në rrugicën që të sjell në bar, ora shënon 9.15. Qesh e dorëzuar. I gjej von Humbold një vend në çantë, ia bëj me dorë mikut, rehatohem përballë diellit dhe filloj gjerb kafenë e dytë, të nxehtë.
Sa mirë që nuk ika, mendoj. Nuk do kishim gjetur më vend të lirë në barin e stërmbushur. Sa mirë që erdhi, mendoj. Kushedi kur do ishim takuar herës tjetër, përveçse në kujtime dhe ëndërra.
Nëse do të kishte një herë tjetër.
Man wisse nie, thotë von Humbold.

Çfare deshironi te shihni?

Kur kam marrë në dorë, për herë të parë, përmbledhjen e novelave "Çfarë dëshironi të shihni ?" të Raymond Carver, njërit prej novelistëve më të mëdhenj (ndoshta më i madhi, së bashku me J.D. Salinger) amerikanë të fundshekullit të XX-të, nuk kam mundur të mos lëshohem në një melankoli të thellë, gjendje kjo e përftuar pak nga pak ndërsa faqet kalonin, e ndërsa shihja se jeta, nën penën e Carver, është sa e bukur aq dhe e trishtë. Bëhet fjalë për pesë novelat e fundit të Carver, botuar pas vdekjes nga bashkëshortja e tij, Tess Gallagher, ajo vetë poete dhe njeri i letrave, pesë novela që kanë qenë gjendur rastësisht gjatë hulumtimeve nëpër letrat e tij të shumta, të lëna lart e poshtë.

Raymond Carver, lindur më 1938 në shtetin Oregon të SHBA-ës, ka kaluar një fëmijëri të vështirë mes një babai sharrtar dhe një nëne herë shitëse e herë shërbyese. I martuar tetëmbëdhjetë vjeç me një vajzë të re gjashtëmbëdhjetë vjeçe tashmë shtatzanë, ai bëhet dy herë baba në moshën njëzet vjeç. Në një gjendje të vështirë financiare, ai detyrohet të bëjë gjithfarë punësh si roje, shitës apo punëtor sharre. E shoqja e tij, shërbyese, sekretare dhe më vonë mësuese.
Pas shpërnguljes së tyre në Kaliforni, Carver fillon të interesohet ndaj shkrimit dhe vazhdon studimet në universitetin shtetëror të Chico, pastaj në universitetin Humboldt në Kaliforni dhe së fundi në universitetin e Iowa. Novelat e tij të para fillojnë të botohen në revista të ndryshme. Pas lulëzimit të karrierës së tij si shkrimtar, ai jep mësim në universitete të ndryshme dhe veçanërisht në universitetin e Sirakuzës, si profesor i anglishtes. Kësaj periudhe i përkasin dhe shkrimet e shumta kritike mbi botimet e reja të asaj kohe.
Gjithsesi, gjatë tërë këtyre viteve ku ai përpiqet të punojë majtas-djathtas dhe njëkohësisht të shkruajë, ai fillon të pijë në atë masë sa ai shprehet vetë që alkoli ishte bërë një problem në jetën e tij, ngaqë pjesën më të madhe të kohës e kalon para një gote. Megjithatë, arrin të shkëputet nga kthetrat e alkolit falë Shoqatës së Alkolikëve Anonimë.
Pasi ndahet më 1982 nga bashkëshortja e tij, Maryann, ai vendoset përfundimisht me Tess Gallagher, poete, me të cilën ishte njohur më 1979 në një konferencë shkrimtarësh në Dallas. Martohen më 1988, por vetëm dy muaj më pas, Raymond Carver shuhet nga një kancer mushkërish, në moshën 50 vjeçare. Sapo kishte hyrë në Akademinë Amerikane të Letërsisë dhe Arteve.

Pesë novelat e paraqitura në këtë vëllim janë pesë copëza jete njerëzish të thjeshtë. Braktisja, zhgënjimi, alkoli janë temat e zakonshme të Carver që i gjejmë gjithandej në veprën e tij. Në pothuaj të gjitha tregimet dhe novelat e tij, ne do të gjejmë një personazh me një gotë uiski apo Burbon në dorë. Nëse dikush ju pyet që pse ju pëlqen kaq shumë Carver, ka shumë gjasë që ju nuk do të mund ta shprehni me fjalë : thjesht e doni dhe kaq. E doni sepse shkrimi i tij është ai lloj shkrimi që fryn brenda jush një atmosferë, një gjendje mahnitjeje dhe keqardhjeje. Ndërsa lexojmë rreshtin e fundit të novelës, përshtypja e lënë është ajo e një urie të pangopur, e një pritjeje që nuk do të vijë kurrë. Aq mirë sa mund të kthejmë faqen për të parë nëse nuk vazhdon përsëri. Por jo, novelat e Carver kanë atë magjinë e të thënit shumë gjëra me vetëm fare pak fjalë. Me një shkrim të përkorë, minimalist madje, ai arrin të japë një gjendje shpirtërore që rrallë mund të gjendet tek ndonjë autor tjetër.

Për çfarë flasin historitë e këtij vëllimi ? Po ja, në « Më thirr nëse ke nevojë për mua », kemi një çift, burrë e grua, ku të dy kanë nga një histori mënjanë dhe nuk e fshehin këtë. Aventura e tyre po merr fund. Dhe ata kanë menduar të kalojnë ca ditë diku veçan, para se të ndahen, pasi kanë përcjellë të birin tek gjyshja, të birin që i ka nuhatur të gjitha dhe që shpreson ende mos prindërit e tij do të vihen përsëri bashkë. Por ndërsa malli ka pushtuar mendjet e tyre, malli i ndarjes, ja që gjatë natës ca kuaj të bardhë kanë pushtuar kopshtin e tyre. Një bukuri, një mrekulli, një shenjë ndoshta ?...
Në novelën « Endrra », kemi një familje amerikanësh mesatarë, me përballë tyre një shtëpi të thjeshtë ku jeton një nënë e re me dy fëmijët e saj, braktisur nga i shoqi. E shoqja e çiftit sheh vazhdimisht ëndrra, të çuditshme, aq të çuditshme sa ajo dëshiron t’i mbajë shënim. Gjithçka ecën qetë-qetë deri një natë kur shtëpia e nënës së re përballë…

E kështu, pa dashur të shuaj kureshtjen e lexuesve, pesë novelat e këtij vëllimi shquhen për nga rrezatimi i veçantë dhe nga gjurma që ato lënë në shpirtin tonë. Mbylljet e novelave të Carver nuk kanë asgjë të veçantë, asgjë të fryrë, por ato janë kaq mjeshtërisht të ndërprera sa ne rrimë, për një kohë të gjatë pas leximit, duke shqyrtuar e rishqyrtuar shijen e lënë në gojë : keqardhje, trishtim, dorëheqje, thjeshtësi. Për t’u përmendur, është vetë shkrimtari i madh japonez, Haruki Murakami, ai që siguron përkthimin e novelave të Carver në japonisht. Madje, nëse mund të shtoj këtu, vetë novelat e Murakamit kanë një shije Carver. Kjo është të thuash se bukuria e lë gjurmën e vet në shpirtin tonë, edhe pa e vënë re.
_______________

Raymond Carver, Çfarë dëshironi të shihni ?, Tirana Times, 2009
Vëllimi gjendet në të gjitha libraritë e Tiranës.


Urim Nerguti

Kakofoni Elektorale

Kenga e G99

Rekombinim