Abrahamin e njoha në avion, rrugës së kthimit për Zürich; në krahët e Christinës, gruas që i kishte qëlluar karrigia pranë meje. Abrahami është nje bebe 8 muajshe; kurioz, me belbëzitjet e moshës, me të qeshurin gurgullues dhe, në pamje të parë, nuk dallon nga asnjë moshatar i tij. Christina është një murgeshë gjermane që shërben në një mision katolik në lindje të Zvicrës. Që prej diçka më shumë se një vit, ajo jeton në Shkodër, së bashku me murgesha të tjera që përpiqen, përveçse t’i sjellin pranë zotit, edhe t’ua lehtësojnë dhimbjet e varfërisë banorëve të Shkodrës dhe rrethinave përreth.
Në një nga këto rrethina; në një fshat të varfër; në një familje akoma më të varfër; lindi një ditë dimri fëmija i pestë. Një djalë. Për familjen asgjë për të gezuar: fati ishte treguar koprac. Një kontroll mjekësor në spitalin e Shkodrës do të evidentonte se bebja kishte lindur me shumë probleme, më të rëndat - qiellza e pambyllur dhe një zemër e formuar me difekt. Mjeku shkodran do t’ua kthente fëmijën e sapolindur prindërve të rraskapitur nga emocionet pa asnjë shpresë. Ndoshta vetëm një javë jetë, jo më shumë. Nuk mund të bëhej asgjë për këtë fëmijë; spitali nuk gëzonte asnjë lloj infrastrukture për ndërhyrjet e domosdoshme kirurgjikale që do të mund t’ia shpëtonin jetën.
Me fëmijën në krahë, prindërit do të rimerrnin udhën për në shtëpinë ku i prisnin katër fëmijë të tjerë. Të heshtur. Të trazuar. Te dëshpëruar. Edhe pse të mësuar me vuajtjet, vdekjen e tij nuk donin ta përjetonin. Nuk ishin gati edhe për një dhimbje të tillë.
Ishte errësirë, ishte shumë vonë kur dera e shtëpisë ku jetonin murgeshat trokiti atë natë dimri. Në derë, një burrë i rrudhur zgjat një bebe dhe thotë me një zë të dorëzuar: merreni këtë femije, bëni që ai të jetojë. Ne nuk mundemi.
Murgeshat e huaja, papritur e gjetën veten me një bebe në krahë. Një bebe që do ua ndryshonte jetën.
Fillimisht, fëmijës i vunë një emër, emrin e të mirit Abraham – ndoshta duke projektuar tek ky emër dëshirën dhe shpresën e tyre që ky fëmijë të jetojë dhe të bëhet, një ditë, shtyllë për familjen e tij. Pastaj, bashkarisht, zgjodhen mes tyre një nënë, Christinën, që duke i dhënë mëmësinë i jepte këtij fëmije edhe mundësinë për të dalë jashtë Shqipërisë, drejt një ndihme mjekësore me shpresëdhënëse. Pastaj, porositën ushqimet dhe shishet speciale të qumështit për të ushqyer fëmijën gjysëm të uritur; thithësja e shisheve të qumështit duhet të ishte e gjatë, e gjate deri sa të arrinte mbas qiellzën – e vetmja mënyrë që bebja të pinte normalisht; e vetmja mënyrë për të shmangur infeksionet. Pastaj, bënë një plan, si dhe ku do të kërkonin ndihmën mjekësore dhe financiare për operacionet e vështira.
Abrahami nuk vdiq pas një jave. Ai jeton; jeton i përkëdhelur në familjen e re, midis murgeshave të cilave ju zgjoi ndenjat e mëmësisë; i përkëdhelur me dashurinë e prindërve, që vijnë e vizitojnë rregullisht; i përkëdhelur paksa edhe nga fati, të paktën deri tani. Christina ka mësuar shqip dhe komunikon me të birin në gjuhën e tij. Ajo ka vendosur të jetojë në Shqipëri, kështu Abraham do ketë mundësinë te rritet në kulturën e tij, pranë prindërve dhe vëllezërve e motrave e tij.
Abrahami është bërë 8 muajsh, mosha që mjekët kanë vendosur të përshtatshme për të filluar ndërhyrjet kirurgjikale. Në krahët e Christinës, ai po fluturon drejt Zvicrës ku do ju nënshtrohet operacioneve të njëpasnjëshme: në fillim do i mbyllin qiellzën, pastaj do i rregullojnë deformimet në zemër, pastaj ... Për një pjesë të operacioneve lekët janë gjetur, për të tjerat murgeshat po kërkojnë akoma me durim. Ato jane plot shpresë. Christina pohon me kokë dhe thotë: Abraham e do jetën, ai do jetojë.
Abrahami qesh, thith qumësht nga shishja me thithën e gjatë deri mbas qiellzës, hedh sytë kuriozë nëpër avionin e përgjumur, dhe lëshon tinguj gurgullues. Një fëmijë që të bën për vete; një fëmijë që në pamje të parë nuk dallon fare nga moshatarët e tij.
