rutine

Short cuts - Abraham

Abrahamin e njoha në avion, rrugës së kthimit për Zürich; në krahët e Christinës, gruas që i kishte qëlluar karrigia pranë meje. Abrahami është nje bebe 8 muajshe; kurioz, me belbëzitjet e moshës, me të qeshurin gurgullues dhe, në pamje të parë, nuk dallon nga asnjë moshatar i tij. Christina është një murgeshë gjermane që shërben në një mision katolik në lindje të Zvicrës. Që prej diçka më shumë se një vit, ajo jeton në Shkodër, së bashku me murgesha të tjera që përpiqen, përveçse t’i sjellin pranë zotit, edhe t’ua lehtësojnë dhimbjet e varfërisë banorëve të Shkodrës dhe rrethinave përreth.

Në një nga këto rrethina; në një fshat të varfër; në një familje akoma më të varfër; lindi një ditë dimri fëmija i pestë. Një djalë. Për familjen asgjë për të gezuar: fati ishte treguar koprac. Një kontroll mjekësor në spitalin e Shkodrës do të evidentonte se bebja kishte lindur me shumë probleme, më të rëndat - qiellza e pambyllur dhe një zemër e formuar me difekt. Mjeku shkodran do t’ua kthente fëmijën e sapolindur prindërve të rraskapitur nga emocionet pa asnjë shpresë. Ndoshta vetëm një javë jetë, jo më shumë. Nuk mund të bëhej asgjë për këtë fëmijë; spitali nuk gëzonte asnjë lloj infrastrukture për ndërhyrjet e domosdoshme kirurgjikale që do të mund t’ia shpëtonin jetën.

Me fëmijën në krahë, prindërit do të rimerrnin udhën për në shtëpinë ku i prisnin katër fëmijë të tjerë. Të heshtur. Të trazuar. Te dëshpëruar. Edhe pse të mësuar me vuajtjet, vdekjen e tij nuk donin ta përjetonin. Nuk ishin gati edhe për një dhimbje të tillë.

Ishte errësirë, ishte shumë vonë kur dera e shtëpisë ku jetonin murgeshat trokiti atë natë dimri. Në derë, një burrë i rrudhur zgjat një bebe dhe thotë me një zë të dorëzuar: merreni këtë femije, bëni që ai të jetojë. Ne nuk mundemi.

Murgeshat e huaja, papritur e gjetën veten me një bebe në krahë. Një bebe që do ua ndryshonte jetën.

Fillimisht, fëmijës i vunë një emër, emrin e të mirit Abraham – ndoshta duke projektuar tek ky emër dëshirën dhe shpresën e tyre që ky fëmijë të jetojë dhe të bëhet, një ditë, shtyllë për familjen e tij. Pastaj, bashkarisht, zgjodhen mes tyre një nënë, Christinën, që duke i dhënë mëmësinë i jepte këtij fëmije edhe mundësinë për të dalë jashtë Shqipërisë, drejt një ndihme mjekësore me shpresëdhënëse. Pastaj, porositën ushqimet dhe shishet speciale të qumështit për të ushqyer fëmijën gjysëm të uritur; thithësja e shisheve të qumështit duhet të ishte e gjatë, e gjate deri sa të arrinte mbas qiellzën – e vetmja mënyrë që bebja të pinte normalisht; e vetmja mënyrë për të shmangur infeksionet. Pastaj, bënë një plan, si dhe ku do të kërkonin ndihmën mjekësore dhe financiare për operacionet e vështira.

Abrahami nuk vdiq pas një jave. Ai jeton; jeton i përkëdhelur në familjen e re, midis murgeshave të cilave ju zgjoi ndenjat e mëmësisë; i përkëdhelur me dashurinë e prindërve, që vijnë e vizitojnë rregullisht; i përkëdhelur paksa edhe nga fati, të paktën deri tani. Christina ka mësuar shqip dhe komunikon me të birin në gjuhën e tij. Ajo ka vendosur të jetojë në Shqipëri, kështu Abraham do ketë mundësinë te rritet në kulturën e tij, pranë prindërve dhe vëllezërve e motrave e tij.

Abrahami është bërë 8 muajsh, mosha që mjekët kanë vendosur të përshtatshme për të filluar ndërhyrjet kirurgjikale. Në krahët e Christinës, ai po fluturon drejt Zvicrës ku do ju nënshtrohet operacioneve të njëpasnjëshme: në fillim do i mbyllin qiellzën, pastaj do i rregullojnë deformimet në zemër, pastaj ... Për një pjesë të operacioneve lekët janë gjetur, për të tjerat murgeshat po kërkojnë akoma me durim. Ato jane plot shpresë. Christina pohon me kokë dhe thotë: Abraham e do jetën, ai do jetojë.

Abrahami qesh, thith qumësht nga shishja me thithën e gjatë deri mbas qiellzës, hedh sytë kuriozë nëpër avionin e përgjumur, dhe lëshon tinguj gurgullues. Një fëmijë që të bën për vete; një fëmijë që në pamje të parë nuk dallon fare nga moshatarët e tij.

Perhape lajmin!

Te jemi te sinqerte: shtypi shqiptar eshte nje luks. Sepse eshte i lire. I lire te botoje cfare te doje: ese hermetike, paragjykime te shnderruara ne aksioma dhe interpretime te lira te ngjarjeve dhe realiteteve. Si psh, Shekulli ka dhene sot nje lajm shume interesant per Zvicren:

Nesër më 12 dhjetor edhe Zvicra hyn në zonën e Shengenit. Vendim ky që u mor pak kohë më parë nga Ministrat e Punëve të Brendshme të 27 shteteve anëtare, të cilat patën lajmëruar se Zvicra i plotëson standardet e domosdoshme të sigurisë që t’i bashkëngjitet zonës së udhëtimit të lirë në të cilën përfshihen 24 anëtare të BE-së.

Prej 12 dhjetorit shtetasit zvicerian mund të udhëtojnë nëpër të gjitha shtetet anëtare të Shengenit, pa vizat e zakonshme.

Shtetet nënshkruese të Marrëveshjes së Shengenit janë: Belgjika, Danimarka, Gjermania, Finlanda, Greqia, Italia, Islanda, Luksemburgu, Holanda, Portugalia, Suedia dhe Spanja, sikurse që nga 21 dhjetori i vitit 2007 edhe Estonia, Letonia, Lituania, Polonia, Çekia, Sllovakia, Hungaria, Sllovenia dhe Malta.

Informacioni, sic eshte servirur, per nje lexues qe nuk ja ka idene Zvicres, eshte grotesk. Lexuesi kupton qe, me ne fund, edhe Zvicra i plotesoi ato te flamosura kushte per t'u pranuar ne Shengen (kur mezi i ploteson kushtet Zvicra, po ne shqiptaret e shkrete). Nderkohe qe historia eshte shume tjeter. Por, une nuk po ndalem tek historia e atashimit te Zvicres ne Shengen, sepse per kete me duhet te shpjegoj se pari nje histori tjeter, dhe kjo historia tjeter kerkon shpjegimin edhe te nje historie tjeter. Jo sot.

Por po ndalem ne fjaline qe me beri te qesh dhe te shkruaj:

Prej 12 dhjetorit shtetasit zvicerian mund të udhëtojnë nëpër të gjitha shtetet anëtare të Shengenit, pa vizat e zakonshme.

C'te mendoje shqiptari i shkrete qe shkon dhe ble Shekullin dhe lexon kete fjali? Ndoshta ... "Sa me fat keta dreqer zvicerane, ua hodhen vizave, nuk do shkojne me neper ambasada". "Pse edhe keta si ne qenkerkan, me viza?" "Po, po, vetem ata te Shengenit jane pa viza!" - ky eshte kompetenti i zakonshem qe e gjen ne cdo qoshe.

E verteta eshte qe nuk ka qytetar zviceran, qytetar qe ka nje pasaporte zvicerane ne xhep (apo ne syrtar), qe t'i duhet ndonje vize - jo per Shengenin, por edhe per Evropen pertej Shengenit. Bile, zviceranit nuk i duhet fare as pasaporta per te levizur neper Evropen Perendimore (dhe me gjere): i mjafton letra e identitetit, nje gje e ngjashme me kartat bankare dhe qe mbahet ne portofol. Nuk behet fjale fare per viza, dhe as per pagime ne kufi ne shkembim te kapercimit te trarit te doganes. Zvicerani ka qene, te pakten per dy dekada, nje njeri pa kufij. Eshte shume interesant, megjithate, se si Shekulli e ka interpretuar lajmin; se si e ka adaptuar ne kontekstin e vizave.

Por, ajo qe cudit eshte fakti se, ndersa Shekulli sygjeron/shpik nje histori vizash per qytetarin zviceran, harron te pasqyroje mesazhin qe vertet do ju kishte interesuar lexuesve te Shekullit, sidomos atyre qe i kane femijet apo te afermit emigrante ne Zvicer:

Qe prej neser, emigranti me banim ne Zvicer nuk ka nevoje te kerkoje vize per te shetitur ne vendet Shengen. Te gjithe emigrantet qe jetojne ne Zvicer me lejeqendrimin B dhe C, te gjithe emigrantet nga vendet e botes se trete qe jetojne ne Zvicer dhe qe deri sot kane mbushur radhat e ambasadeve dhe konsulatave te vendeve Shengen ne Zürich, Berne apo Gjeneve; ne shi, bresher dhe bore; qe neser do mund te levizin te lire. Per kete kategori njerezish kjo do te thote nje ndryshim i rendesishem.

Perhape lajmin!