Ky është kthimi i kushedisahertë. Numrat nuk bëjnë më punë, kujtesa refuzon t’i përdorë. Avioni fillon të ulet dhe kokat automatikisht ngjiten mbas xhamave.
Erdhëm në Shqipëri? – pyet Jon.
Po! Ja, aty poshtë është, – i them, dhe mundohem të depertoj veshtrimin tek ajo cope dritarejem akoma e pambuluar nga koka e tij, për të parë sadopak peizazhin që afrohet poshtë nesh. Zërat e njerëzve janë tulatur. Ky është momenti kur flasin emocionet, feksjet e kujtimeve, përfytyrimi për atë që do ndodhë pak më vonë.
Në momentin kur avioni ndalet, gjalleria fillon përsëri me një padurim shembullor. Erdhëm! Po, po, u ulëm. Ku jeni? – mesazhe që thithen nga telefonat për t’u përcjelleë vetëm disa qindra metra më tutje.
Në prehërin tim, Era, ime bijë, fle e patrazuar. Për mua, kthimi tek kujtimet komplikohet fizikisht nga situata e vështire ku ndodhem: vetëm, një fëmijë në gjumë, një fëmijë që më mbështillet tek këmbët nga pasiguria përballë realitetit akoma të huaj, dhe një cantë të madhe për ta ngarkuar. Një dorë zgjatet pas meje dhe merr cantën.
Nuk ka problem, - thotë zotëria i panjohur me një buzëqeshje, - e ngre unë.
Im bir, nga midis këmbëve të mija, e shef me sy të mëdhenj.
Kush është ky xhaxhi, mami?
Nuk e di, - i them, teksa capitem përpara.
Dal tek dera e avionit dhe bëj ritualin e përhershëm: qëndroj, mbyll sytë dhe mbushem me frymë. Përpiqem të kap cdo prekje dielli, përpiqem të ndjej ngrohtësinë e cdo molekule ajri. Eshtë nxehtë në Tiranë dhe dielli shkëlqen fort. Tamam si në kujtimet e mia.
Autobuzi pret për ne; na merr dhe na con tek ndertesa e re e aeroportit. Kur dola herën e fundit nga Shqipëria, kisha dalë nga ndërtesa e vjetër. Më kap një ndjenjë trishtimi. Trishtimi për një kujtim që nuk do e ritakoj më në realitet: vendi im duket i huaj.
Ndërtesa e re është si një hangar i madh. E thjeshtë. Policët e kontrollit të pasaportave qëndrojnë përballë nesh, të mbrojtur në kabina xhami.
Dalloj policen grua që më kontrolloi herën e fundit dhe zë radhë përpara kabinës së saj. Jap pasaportat tona dhe teksa ajo fut të dhënat në kompjuter përpiqem të shoh se sa ka ndryshuar nga hera e kaluar.
Eshtë rreth të dyzetave dhe flokët i ka lyer të verdha. Ka një fytyrë me ngërc, të errët dhe sytë me rrathë të zinj. Nuk i rezistoj sërish kurreshtjes për të kuptuar se cfarë halle ja kanë gdhendur vrenjtësinë në fytyrë. Ndoshta është lodhja nga kjo punë e mërzitshme që nuk të le të ngresh kokën.
Gruaja shkruan me dy gishta, me goditje të shpejta dhe të forta të tastierës. Nuk i lëviz asnjë muskul në fytyrën e zbrazur nga cdo lloj shprehjeje. Mbaron punë, na zgjat pasaportat, i hedh një sy tim biri, pastaj time bije që akoma fle, dhe lejon një buzëqeshje t’ja ngrohi fytyrën për pak sekonda; tërheq buzëqeshjen mbrapsht teksa hedh sytë tek unë dhe thotë: mirëserdhet. Unë largohem e kënaqur. Rigjetja e kujtimit të shkrirjes së polices përpara fytyrës së fëmijëve, ma bën më të ngrohtë këtë ndërtesë të re dhe të ftohtë aeroporti.
Afrohem tek rripi rrotullues dhe pres për valixhet. Teksa jam duke vrarë mendjen se si të transportoj valixhet me një femijë që fle në krah; një punonjës i aeroportit më afrohet dhe, me një ton babaxhani, më thotë të pres. Vjen pas pak castesh me një karrocë. Më ndihmon të ngarkoj valixhet dhe e shtyn karrocen deri tek dera; uron gjithë të mirat dhe largohet me tutje. E ndjek me sy nga mbrapa, me sy gati të mbushur me lot, psherëtij dhe drejtohem për tek prindërit që presin pak më tutje.
I qëmtoj me kujdes dhe dal në përfundimin se janë po ata të herës së kaluar; koha midis nuk ka lënë gjurmë tek ta. Teksa shoh lotët e mamasë kur merr në krahë dhe puth mbesën e re, teksa dëgjoj babanë të thotë, po sa je rritur more Jon, kujtohem se gjurmët e saj koha midis i ka lënë tek fëmijët. Dhe më kap përsëri trishtimi. I kushedisesahertë.
